آبشار؛
رودخانه ای ایستاده.
سرگردانند
بین رفتن و ماندن
هیچکس دمپایی ها را جفت نمی کند.
۰۷
اسفند
به حرمت
نان و نمکی که با هم خوردیم،
نان را تو ببر
که راهت بلند است
و طاقتت کوتاه ...
نمک را بگذار برای من
می خواهم
این زخم
تا همیشه تازه بماند.
۰۷
اسفند
در جهان دیگر
آیا دیگر نخواهم بود
یا به یاد خواهم آورد
آخرین دیدارمان را؟
۰۷
اسفند
آمدنت
آغازِ پایان است
بی تو
تقویم ناتمام می ماند
سال از نفس می افتد
اسفند جان
چشم های مرا داری
و دست ها و پیشانی مرا...
همه می خواهند از تو بگذرند
تا به فصل تازه برسند!
۰۷
اسفند